ARZENGIO BLUES

“E Mε ‘A-SUN CHI K’ASPET C’A PIØÛ”

‘A ‘to vist’ che t’ε-gh’eû an man un toc ‘et’pan
E t’er-lì ‘âdré a mangiarlû ‘an-Nârpian,
poi t’sé’ndà a- cûmprar’d-la mûrtadela,
t’glè miš ‘an’meš e tε ‘tsè ‘spustà-a’la Mistadèla.
E’ ‘gnü-quaid’ûn ch’a t’a- dat ‘dla carsεnta
e alûra ‘a t’è- gnû ‘n-ment d’andar ‘an-Primasεnta:
e mε ‘a’sun chi k’aspet c’a piøû‌.
‘Antânt tε ‘ghè miš pog a- piâr un’fiâsch’ed-vin
E andarlû a- farlû føra cun-li-lû ‘an’Furmapin
Poi’a-tè -ciapà la matâna
E ts’è’ndà ver’s la Fûntana.
‘Ts’è pasà da Cašûlara e quaid’ûn ‘a t’a-dit
Che-ts’è ‘na-bela fiøla e fra tε e tε t’è-pensà
“l’è-mèj c’â-vag ‘a Straparøla.
E mε ‘a’sun-chi ‘an mèš’a ‘na strâ k’aspet c’a pøiû.
∫a c’a-sun chi’a-fag un’saût ‘al-Pat-Franc,
â-voj ‘propî vεdâr s-iè’rmast bianc o-iè’dnât’ar cûlûr,
se-l’è-csì ‘am’la pî-sû e ‘a-vag ai Pûsadûr.
Tε ‘ner gnancâ a metà’strâ ch’a-tè gnû vöja d’un ‘m-nèstrûn
E ‘an-quatr’ε qutr’ot t’εr ‘šamø‘ant’ al Trincεrûn
Tε ’tsè acorta c’at-mancheû ‘al sal
“diomεstramalεdimbal, adès’a tûc-a’vag fin’a-n-Matal”
E quand’e t-sé stâ quasi’n-tlâ ‘Lamara,
gnancâ a farlû’aposta tε ‘ts-è ‘ncûntrà c’un-c’lâ ∫âmara
ε εi deci∫ d’andar-sû par’iAdunadi
pârché âû’manchεû ‘anch’a-i dadi
e mε ‘a’sun-chi ‘an mèš a ‘na strâ k’aspet c’a piøû.
“Varda-chi ch’a-ghè ancha t’ø ∫enâr”
“Orrca a-des’a-mvε’gnammεnt c’amm-manca anch’a -al šεnar”
“E-alûra ‘l’è-mèj ch’andεma an’Carnâcâûda da’la Filûmεna
‘arm’en -lì-un piat-de’m-nèstra ‘a-la’trûεma”.
Ma mε ‘dig ‘s’aghεr ‘db-šûgn ‘d-far tanta ‘strâ
Prand’ar poi ‘a-fnir dentr’a ‘na-ca,
l’a-ner forsî mèj che t’at-fεrmeû ‘an-Pradalina
che tant’ ∫ira ∫ira ‘a-dman ‘l’è-ncûra matina
tε, che tε ‘ghè-n’tla testa on tε rod
e poi t’fni-s da ‘la Filûmεna che l’a-dà un ‘po’ ‘d-brod
tε, c’a-t ‘par d’e-šar chisà cû∫è
quan-d mai ‘a-t’ò ‘ncuntrà an’tl-à bûtiga
(e chi’la rima an’la-pos-far).
E mε a’sûn-chi ‘an-mèš a ‘na strâ k’aspet c’a piøû:
oohhh- yyeesss.

Beatrice


LEGENDA

-Il segno Ø della lingua tedesca, corrisponde al segno Ö, si riferisce alla “e” che va letta come nel francese di “peu”, “poco”.
-L’accento ˆ allunga la vocale ed anche l’altro accento ˜ la allunga ma meno.
-La ∫ è sonora come in “esile”
-La dieresi ¨ , separa le vocali.
-La ü si legge come nel francese “dur”.
-La “e” con l’accento grave “è” è la “e” di “bello”.
-La “ε” è la “e” di “venti”
-La “Š” è una via di mezzo fra la esse sonora e la esse sorda: “sbattere”, “mis pog”.