A m'arcòrdë

A ciòch al Campanùn la mèšanòta
suvr' a Puntrémal silensiùš e cèr
sut a 'na luna piena e lüminuša
ch' armüšn al chër a tüt un gran pënsèr.
Chi 'n t'al Piagnàr an st'ura dü fantasmi
a t' sëmbar d’vedar mëvarsë pian pian,
un mundë vècc e curmë dü ricordi,
un postë pien du cos urmai lüntàn.
Fiulëti scàussi ch'i šëghévun a jòda,
cun la vüstina al poste di caussùn,
'na vècia ch'la filév süt a la vòta,
e n'àutra ch'l'ararpsév càuss e maiùn.
T'arvéd al màdar sfigürà d'fadìga
ch' l' agnìvu dal a jèra sü, pian pian,
südà cmé bèstie pr'èssar sta d'antùrna
ai së fašë da mëtr' anséml al pan;
'na dona ch'l'arivév cun al manèl
e la'l bütév düsfàta lì 'n t'la strà,
la nòna ch'l'arcuntév al fòl ai nudi
antantë ch'la sgüssév an tal scušà.
T'arsëntë dapartut madòn e pianti
bacaiamënti, ürli e imprecassiùn,
par la mišéria negra dü chi tempi
che 'n tal famìj la fev da dišüniùn.
T'arvéd a gli üre d' nòta di puvrëti
t'arsënt i pianti sufucà 'n tal cà,
maj e dulùri, fama e patimënti,
dIa povra šënta sempar sagatà.
La lüna, ch'la s'arcordë du chi tempi,
antantë la ven vìa d' an t' la strà,
e dup aver asséš tanti ricordi
pian pian la lass al büio ch'la truvà.
E të che t'sè chi sul, cui të suspiri,
sënsa stüfèrte d'arguardèr andré,
dup aver fat fagòt dü sti fantasmi,
t'arcàl šü pr'al Piagnàr an pünta d'pé.